1 november, Allerheiligen. Ik heb er nooit echt wat mee gehad. 1 keertje op een jaar dat je naar het kerkhof gaat en je dierbaren herdenkt, een beetje zoals Valentijn. Voor mij is het alle dagen Allerheiligen, in mijn hart en in mijn hoofd. De mensen die ons moesten verlaten, die we graag zien, daar denk ik alle dagen aan, die mis ik alle dagen. Waar ik wel echt van kan genieten, is de jaarlijkse traditie die we met mijn familie aanhouden. Het vieruurtje met pannenkoeken hebben we organisatorisch al laten varen, maar ’s avonds gaan we met zijn allen op restaurant en vieren we ons samenzijn en onze liefde voor elkaar.
Maar dit jaar is anders. Begin dit jaar stierf mijn papa in een ongeluk, heel onverwachts dus. Mijn leven stopte met draaien en stortte in. Want ik bleef achter met zoveel vragen, zoveel woede, zoveel verdriet, zoveel onmacht, zoveel schuldgevoelens, zoveel... Ik maakte een hoekje voor mezelf, voor mijn papa en ik weet dat hij altijd dicht bij mij is.
Elk jaar zet ik een mooie pot chrysanten op de oprit, na 1 november, dan zijn ze lekker goedkoop. Maar dit jaar wilde ik op voorhand al eentje en werd mijn hoekje ook opgefleurd met een bloemetje. Gewoon, omdat ik daar behoefte aan had.
De laatste jaren vroeg papa mij om hulp om het graf van zijn grootouders klaar te maken voor Allerheiligen. Vorig jaar kon hij het om gezondheidsredenen niet en stelde ik het zelf voor, dus dit jaar heb ik dat gewoon opnieuw gedaan. Hoewel ik het niet van plan was, heb ik voor hem ook een klein potje bloemetjes neergezet aan de strooiweide. Dit jaar is alles anders, dus ook Allerheiligen. Ik heb er toch echt wel moeite mee. Ik vind het vooral weer heel confronterend. Het zorgt ervoor dat ik het mentaal weer net iets moeilijker heb dan de afgelopen tijd. En dat is ok.
Wat ik niet wist, was dat ik door het leven dat ik leefde recht op een burn-out afstevende en dat papa zijn dood mijn fatale crash was. Door bepaalde gebeurtenissen verliepen mijn rouw- en verwerkingsproces ook net iets anders dan bij de gemiddelde persoon. Ik ging op zoek naar mezelf, want ergens onderweg was ik mezelf kwijtgeraakt. Ik leerde heel veel, vooral over mezelf, kreeg heel veel inzichten, ontdekte hierdoor dat mijn zoontje een speciaal rugzakje met zich meedraagt en ontdekte gaandeweg ook dat mijn eigen rugzak nog wat verborgen zakjes had.
Ik voelde ook dat ik hiermee wat wilde doen. Ik was zelf zo op zoek gegaan naar handvatten om mijn leven terug op de rails te krijgen, ik zocht en zocht naar de weg die voor mij bedoeld was en maakte hiervoor op een gegeven moment zelfs gebruik van 3 therapeuten. Ondertussen vond ik de wegwijzer met mijn naam op en ontstond de droom om hiermee aan de slag te gaan voor mensen die ook een hand nodig hebben. Ik ben ondertussen druk aan het bouwen aan mijn eigen praktijk die de naam De kolibrie zal dragen en mijn papa zal mij hierbij helpen als mijn vaste gids.
Ik leef mijn leven met enkele leuzes, waaronder “alles gebeurt met een reden” en “toeval bestaat niet”.
Veel warmte en liefde gewenst 💗
*Namasté* 🙏
Reactie plaatsen
Reacties