Met dit vermoeden deden we een intakegesprek. Maar op 3 jaar is ADHD eigenlijk nog niet vast te stellen. Er werd een iq-test afgenomen en daar kwam hoogbegaafdheid uit. De bal ging aan het rollen. Alweer die zoektocht en niet weten waar te beginnen. Gelukkig had ik als opvoeder wel enige ervaring met zijn gedrag en wist ik min of meer wel hoe we hem als ouders en omgeving konden begeleiden.

Door mij meer in te lezen in de materie kwam ik erachter dat hoogbegaafdheid écht geen pretje is en ook onze ervaring leerde mij dat. Dat deed mij besluiten om naast mijn praktijk als gezondheidscoach ook een klein zusje uit te bouwen: “’t Klein Gelukske” specifiek voor hoogbegaafde kindjes en hun ouders...

***

In tegenstelling tot wat iedereen denkt, is het hebben van een hoogbegaafd kindje niet zo eenvoudig en allesbehalve een pretje. Niemand begrijpt hen, zij en hun ouders voelen zich ongehoord en onbegrepen. Hoewel zij erg slim zijn, werken hun hersenen niet altijd optimaal doordat ze stappen overslaan. Ze krijgen hierdoor motorische problemen, automatisatieproblemen wat o.a. leerstoornissen met zich meebrengt, emotieregulatiestoornissen, een hoog rechtvaardigheidsgevoel,... Ze zijn veelal hoogsensitief waardoor ze snel overprikkeld zijn, maar door hun honger naar kennis zijn ze ook heel snel onderprikkeld, waardoor ze vervelend en storend gedrag vertonen en vaak dus ook gedragsproblemen ontwikkelen. Ze vertonen hierdoor ook kenmerken van ADHD.

Doordat hoogbegaafden in hun eigen wereld vertoeven, o.a. door de aparte werking van hun hersenen, zijn zij echte beelddenkers, wat opnieuw leerproblemen in de hand kan werken. Ze vertonen dan ook kenmerken van autisme en kunnen ook het best op deze manier benaderd worden.

Al te vaak wordt er een foute diagnose gesteld en wordt de aanwezigheid van een hoger/hoog iq (dat enkel met officiële iq-testen bepaald kan worden) ofwel genegeerd, ofwel door het kind zelf gemaskeerd. Door hun eigen aparte ontwikkeling, hebben ze vaak te kampen met faalangst, waardoor ze niet tonen wat ze wél kunnen, maar eerder denken aan wat ze misschien niet kunnen. Door verveling gaan ze vaak ook ondermaats presteren en wanneer hun hersenen niet voldoende gevoed worden, kan er zelfs een echte tegenzin voor leren ontstaan. Echter zijn het vooral deze dingen die hun begeleiders te zien krijgen, waardoor men vaak niet verder gaat kijken en correcte begeleiding dus achterwege blijft. Nog al te vaak worden er foute diagnoses gesteld, waardoor erkenning achterwege blijft, meestal met alle gevolgen van dien.

Onze eigen ervaring hierin is dat de school geen oog had voor het algemene welzijn van het kind en enkel maar zag dat hij een vervelend kind was dat de opdracht niet begrepen had en de betweter uithing. Wat in werkelijkheid gebeurde was een kleuter die de opdracht in razendsnel tempo uitvoerde, op zoek ging naar uitdaging en de opdracht daarna met eigen interpretatie opnieuw uitvoerde. DAT zag de juf. Daarna zocht hij nog meer uitdaging en ging op pad om klasgenootjes te helpen (en dus verbeteren). DAT zag de juf. Hij voelde zich niet thuis tussen leeftijdsgenootjes, raakte hierdoor gefrustreerd en mede dankzij zijn emotieregulatiestoornis uitte zich dat in woedeuitbarstingen. DAT zag de juf. Hij verveelde zich en ging op zoek naar uitdaging, waardoor hij niet op zijn stoel kon blijven zitten. DAT zag de juf. Door zijn snelle overprikkeling in combinatie met zijn emotieregulatiestoornis en zijn sterk ontwikkeld gevoel voor rechtvaardigheid vormden zich opnieuw woedeuitbarstingen. DAT zag de juf. En zo kunnen we blijven doorgaan...

Maar wanneer dit alles niet tijdig en correct herkend en erkend wordt, kan dit uiteindelijk zelfs op late leeftijd nog uitdraaien op depressie, burn-out en zelfs zelfdoding.

Daarom wil ik als hoogbegaafdheidscoach 't Klein Gelukske uitbouwen en mij als ervaringsdeskundige verder inlezen, specialiseren en laten diplomeren om kinderen en ouders zoals mezelf te kunnen toelichten en begeleiden.