Als iemand mij vraagt wat voor werk ik doe zeg ik altijd heel enthousiast “ik ben holistisch en hoogbegaafdheidscoach”. Ik zeg wel enthousiast, maar toch is het altijd ook met een klein, bang hartje. Waarom? Omdat ik niemand het gevoel wil geven mezelf beter te voelen dan anderen of omdat ik altijd het gevoel heb dat mensen gaan denken dat ik crazy in the coconut ben.
Eigenlijk helemaal nergens voor nodig. Want hoewel de begrippen holistisch en hoogbegaafdheid enige terughoudendheid kennen en vooral heel veel onbegrip, kom ik voornamelijk mensen tegen die oprecht geïnteresseerd zijn in wat ik werkelijk doe. De ene al meer dan de ander, want zo kan ik de ene keer beknopt het hoe en waarom uitleggen en de andere keer kunnen we uuuuren staan praten. Het is ook heel opvallend hoe mensen zich soms durven openstellen tegenover mij. Een soort van “hehe, eindelijk iemand die denkt dat ik niet gek geworden ben”. Het voelt dan ook heel bevrijdend om gewoon even woorden te kunnen wisselen met gelijkgestemden.
Maar ik ken natuurlijk ook de de andere kant van het verhaal. Want als ouder van een hoogbegaafd kind geeft het echt wel een ongemakkelijk gevoel als iemand naar je kind vraagt. Hoewel kleine man er als een doorsnee kind uitziet, komen er al heel snel opmerkingen als “zo, die is wel slim he” of “pittig karaktertje”. Het valt natuurlijk ook op hoe we met hem omgaan en hoe we vaak veel voorzichtiger handelen omdat we weten dat triggers bepaalde reacties kunnen uitlokken ("doe maar normaal, het is toch geen pluimpje"). Zo zien we mensen ook heel vaak de wenkbrauwen fronsen over de manier waarop we tegen ons kind praten of de onderwerpen die aan bod komen én hoe uitgebreid we er dan over praten. Ja mensen, het is dan ook geen standaard 5-jarige :-)
Ik heb als mama ook de neiging om aan het begin van een traject (zwemlessen, danslessen,...) de leerkracht bepaalde handvatten mee te geven. Dat lijkt mij prettiger voor zowel leerkracht als zoonlief, zodat hij niet gewoon de stempel lastig kind opgeplakt krijgt. Er wordt tijdens leertrajecten wel geleerd over bepaalde stempels als ASS en ADHD, maar niet over hoogbegaafdheid. Het stigma rond hoogbegaafdheid is namelijk nog steeds: heel slim kind, moet je niet teveel mee bezig zijn, die kan het allemaal zo wel. Dus mijn toelichting is vaak kort en bondig: “Hij is hoogbegaafd, dus hem benaderen als een kind met ASS en ADHD, werkt het beste voor jullie allebei”. Ik weet dat velen het hier niet met mij eens zijn en als coach vind ik dit ook helemaal niet ideaal. Maar ervaring heeft mij geleerd dat dit wel het beste werkt qua begrip en omgang. En ik heb heel vaak ook het geluk om mensen op ons pad te krijgen die ervaring hebben met één of ander label en vaak zelfs gewoon ook ervaring hebben met hoogbegaafdheid. Toeval? Ik geloof niet in toeval ;-)
Reactie plaatsen
Reacties