Jarenlang heb ik alle signalen genegeerd, want doorgaan was wat ik moest doen. Altijd maar blijven doorgaan. Ik nam al een tijdje antidepressiva om te kunnen blijven presteren, want ik kon het mij niet permitteren om uit te vallen. Extra shiften en geen tijd om te recupereren, een huishouden dat er onder leed en veel schuldgevoelens naar mijn zoontje toe die ik naar mijn gevoel veel te vaak moest achterlaten. Maar dit was het leven en ik moest blijven doorgaan.
Zo ging ik eens wekenlang werken met een sluimerende hersenvliesontsteking of met een stevig gekneusde knie (wat trouwens een werkongeval was) en ik lachte ook telkens de dokters uit die mij rust voorschreven, want ik werkte wel in de zorg hoor, daar telt elke man. En dan stonden we vaak ook nog eens voor een weekend, mijn werkweekend, dat ging dus niet. Ik deed mijn job dan ook supergraag, dat scheelt ook al veel natuurlijk.
Het laatste jaar was ik veel ziek, echt goed ziek. Vreemd, was ik was eigenlijk nooit ziek. Ik snapte wel dat er wat aan de hand was, dus ik liet regelmatig mijn bloed nakijken, wat er dan ook altijd vrij in orde uitzag. Privé kreeg ik hier en daar enkele rake klappen, maar dat nam ik er dan maar gewoon weer bij en ik bleef doorgaan, want zo hoorde het.
Begin dit jaar stierf mijn papa en dat brak mij compleet. Ik kon niet meer doorgaan. Mijn lichaam ging in alarm en ik besefte dat het goed fout zat. Een drietal maanden later probeerde ik opnieuw werken te gaan, want het leven moest doorgaan, ik was immers niet ziek. Maar alles in mij schreeuwde dat ik daar niet wilde zijn, ik blokkeerde helemaal, ik huilde, ik gaf over,... Dus ik bleef opnieuw thuis. Wat voelde ik mij gefaald. Toen pas besefte ik dat ik niet enkel vocht met mijn rouwproces, maar vooral met mezelf. Er was meer aan de hand. Ik had een burn-out.
Mijn eerste taak was om te werken aan dat schuldgevoel. Ik had niet gefaald, integendeel, ik had het geprobeerd en het was gewoon nog te vroeg. Ik had gewoon nog meer werk aan mezelf. Als ik een gebroken been zou hebben, zou ik ook thuisblijven en zou ik die gevoelens allemaal niet hebben. Ik was wel ziek en ik moest dus eerst genezen.
Ik snapte dat ik mijn leven 180° moest keren en dat ik nu diende te luisteren naar wat mijn lichaam al zo lang probeerde te vertellen. Ondertussen kreeg ik als volwassen vrouw ook de diagnose ADHD gecombineerde type. Een banaal labeltje, waar maandenlange testings en gesprekken aan voorafgegaan waren, maar dat labeltje zorgde ervoor dat de puzzelstukjes in elkaar vielen. Ik snapte ineens waarom de dingen gebeurden zoals ze gebeurden, waarom bepaalde dingen op die manier wel of niet werkten. Ik begreep dat ik moest handelen naar hoe mijn brein functioneert om zelf te kunnen functioneren. Ik snapte ook dat mijn leven nooit meer zou zijn zoals het geweest was en dat er drastische beslissingen genomen moesten worden.
Het kriebelde al langer om aan de slag te gaan met mensen zoals ik, die handvatten nodig hebben en ze niet kunnen vinden. Van daaruit groeide de droom om met coaching te starten vanuit mijn eigen expertise. Ik wil mezelf gaan specialiseren en laten diplomeren om voornamelijk in stress en burn-out te kunnen verdiepen. Van daaruit ontstond De kolibrie.
Reactie plaatsen
Reacties